نوشته: سارا عابد

کورد هوال/ گروه خشونت طلب پ.ک.ک و شاخه سوری آن موسوم به ی.پ.گ، جنبش‌هایی رادیکال و فرقه‌ای هستند که ترکیبی از مارکسیسم، فمینیسم، لنینیسم و ناسیونالیسم کردی را در ترکیبی از ایدئولوژی قرار داده و از طریق تبلیغات گسترده مناسب برای این نوع تفکرات اعضای خود را جذب می‌کند. “عبدالله اوجالان” رهبر دربند پ.ک.ک از “مورای بوکچین” نویسنده هرج و مرج طلب آمریکایی الهام گرفت و در ایجاد فلسفه خود به نام «کنفدرالیسم دموکراتیک» مورد استفاده قرار داد. نیروی سوریه دموکراتیک (ی.پ.گ.) که شاخه پ.ک.ک در سوریه است با حمایت سیاسی غرب مشهور شدند و هرج و مرج طلبان و سربازان بازنشسته در کشورهای غربی، رفاه را ترک کرده و برای جنگیدن در کنار این گروه راهی سوریه شدند.

یکی از ابزارهای پرتولید بازار آنها استفاده از جنگجویان جوان و جذاب زن به عنوان چهره گریلا/چریک است. پ.ک.ک در طی جنگ خود با داعش فضای مجازی را با تصاویر دختران جوان با عنوان «جنگجویان آزادی» پر کرد و از آنها به عنوان ابزار بازاریابی استفاده کرد تا از گمنامی به شهرت برسد. بعضی از این زنان جنگجو در یگان‌های مدافع زن (YPJ) در کنار مردان و تحت فرمان آمریکا در نیروی سوریه دموکراتیک قرار دارند. “استفن گووانز” در مورد این موضوع در مقاله‌ای عالی با عنوان «افسانه برتری اخلاقی کردهای ی.پ.گ.» مسئله را شفاف بیان کرده است.

کودکان سرباز: بکارگیری اجباری، ربودن، قتل توسط پ.ک.ک/ی.پ.گ.

در طی چند سال گذشته کردها از گمنامی کامل به سرتیتر روزنامه‌ها تبدیل شدند. اما آنچه گزارش نمی‌شود این است چگونه این خشونت طلبان توانسته‌اند با پوشش جنبش انقلابی برای استقلال حرکت کنند در حالی که انواع جنایت‌ها مانند قاچاق مواد مخدر، قتل و آدم‌ربایی را انجام داده‌اند. مهم است به یاد داشته باشیم در این مقاله و مقاله‌های سابق هرگز منظور این نیست که جنایات صورت گرفته توسط گروه‌های شبه نظامی مورد حمایت غرب منعکس کننده موضع همه قوم کرد است. اگر چه از عنوان «کردها» به صورت عمومی استفاده شده اما منظور، قوم کرد نیست. کردها یک گروه واحد از مردمانی نیستند که خواسته‌های سیاسی، اهداف، زبان یا دین واحدی داشته باشند. گروه متنوعی از مردم هستند که در دنیا پراکنده‌اند و در حوالی چهار کشور زندگی می‌کنند و بعضی کردها قصد دارند این کشورها را تجزیه کرده و یک کردستان مستقل تشکیل دهند.

گروه‌های شبه نظامی که کمابیش وجود دارند برای ایجاد بی ثباتی، تجزیه و آشوب در منطقه و به نفع اسرائیل و متحدان غربی هستند. روی هم رفته، کنترل یک مردم متفرق راحت‌تر از یک مردم واحد است. ایجاد تنش بین کرد، عرب، آشوری و دیگر گروه‌های منطقه یکی از اهداف آمریکا و متحدان آن است. بنابراین، مهم است همیشه به خاطر داشته باشیم کردهای زیادی هستند که از این گروه‌های مسلح حمایت نمی‌کنند و به تغییر نقشه خاورمیانه و ایجاد غیرقانونی یک کشور در این منطقه علاقه‌ای ندارند.

در یک مورد خانواده‌های کرد از پ.ک.ک خواستند ربودن کودکان را متوقف کند. این درخواست تحصنی روز ۲۳ آوریل آغاز شد یعنی روزی که ترکیه نود و یکمین سالگرد حاکمیت ملی خود و روز کودک را جشن می‌گرفت. در آن روز در حالی که کودکان در ترکیه جشن می‌گرفتند، پ.ک.ک ۲۵ دانش آموز ۱۴ الی ۱۶ ساله را در لیجه دیاربکر در شرق این کشور ربود. اگر چه در همان سال طی شش ماه پ.ک.ک بیش از ۳۳۰ کودک را ربوده است اما خانواده بوکهوم اولین خانواده‌ای بود که با برپایی یک چادر به نشانه اعتراض به پ.ک.ک تحصن کرد و این گروه را به چالش کشید و خواهان بازگرداندن فرزند خود شد. سینان بچه این خانواده روز چهارم ماه می برگردانده شد. سایت المانیتور از آغاز در این زمینه به صورت مفصل مطالبی را نوشت. همان طور که “بیبون سوموک” در مقاله‌اش نوشت، پ.ک.ک و پ.ی.د. در سوریه و ترکیه کودکان را می‌ربایند.

او می‌گوید: «همان طور که قبلا نوشته ام، پ.ک.ک با ربودن کودکان به عنوان کودک سرباز مرتکب جنایات جنگی می‌شود. بعضی از شبه نظامیان پ.ک.ک که تسلیم شده‌اند کودک سرباز هستند. عکس‌ها نشان می‌دهد این کودکان بیشتر از شانزده ساله نیستند».

هزاران کودک به عنوان سرباز در سراسر جهان در درگیری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. در سال ۱۹۸۹، کنوانسیون سازمان ملل در مورد حقوق کودک در ماده ۳۸ اعلام کرد: «دولت‌ها باید هر اقدام لازم را انجام دهند تا مطمئن شوند افراد زیر ۱۵ سال در خصومت‌ها به صورت مستقیم شرکت نکنند». از آن زمان، یونیسف و شورای امنیت سازمان ملل متحد گام‌هایی برداشتند تا به استفاده از کودکان در درگیری‌ها و جنگ‌ها پایان دهند. پ.ک.ک که در فهرست تروریستی آمریکا، اتحادیه اروپا و ترکیه قرار دارد حتی کودکان ۷ الی ۱۲ ساله را نیز در جنگ‌ها مورد استفاده قرار داده است. در سال ۲۰۱۰، یک روزنامه دانمارکی به نام «برلینگسه تیدنده» گزارشی را در مورد کودکان سرباز در پ.ک.ک منتشر کرد. کوچکترین کودک در مقر آموزشی پ.ک.ک ۸ یا ۹ ساله بود. در این مقرها داستان زندگی عبدالله اوجالان (رهبر دربند پ.ک.ک) و نحوه استفاده از سلاح و مواد منفجره به آنها آموزش داده می‌شد.

ادامه دارد…