در پی اعلام کشته شدن مهدی رضایی پدر ایشان در صحبت های خود پرده از اسراری که به مدت پنج سال به وسیله گروهک تروریستی پژاک مخفی مانده بود برداشت و واقعیت درگذشت فرزند خویش را آشکار ساخت…

پنج سال تمام سرگشته و حیران شهر به شهر دنبالش گشتیم و هیچ سرنخی از او به دست نیاوردیم. تا اینکه خبر کشته شدنش را در رسانه‌ های گروهک تروریستی پ.ک.ک دیدیم و شوکه شدیم. چرا که این ننگ بزرگی برای ما بود…

معین طهماسبی متولد ۱۳۷۵، از شهروندان کرد ایرانی می باشد که از سال ۱۳۹۶ با فریب عوامل گروهک تروریستی پژاک به کوهستان قندیل کشانده شده که از آن تاریخ به بعد هیچ اطلاعی از سرنوشت وی در دست نیست.
پدر معین طهماسبی با اشاره به اینکه حدود ۴ سال است از فرزند خود هیچ خبری ندارد، اظهار داشت…

شهرام در زمان حمله داعش به سوریه عزم خود را جزم نمود تا به سوریه رفته و در مقابل داعش بایستد اما متاسفانه فرصت طلبی عناصر وابسته به گروهک تروریستی پ‌ک‌ک(پایگاه کشتار کردها) در سایه امن سکوت رسانه‌ای رسانه‌های داخلی در خصوص نمایش چهره واقعی گروهک‌های تروریستی مدعی حقوق کٌردها، سبب گردید تا این جوان با غیرت کٌرد زبان ایرانی فریفته تبلیغات شاخه سوری این گروهک شده(YPG) و قربانی مطامع آنان گردد

فرشاد حیدری پس از اتمام خدمت سربازی توسط عناصر گروهک تروریستی پ.ک.ک و پژاک فریب خورده و بنابر وعده‌های بی‌اساس آنها به قصد کار در سلیمانیه عازم اقلیم کردستان عراق می شود. اما این شهروند کُرد ایرانی به محض ورود به اقلیم کردستان، به اجبار به شنگال منتقل می شود…

در سرگردانی‌های اینترنتیم در اینستاگرام به صفحه‌ی یکی از اعضای گروهک برخودرم، نمیدانم چرا اما حس کردم که می‌تواند کمکم کند، به آیدی پیج دایرکت دادم و پرسیدم می‌توانی گمشده مرا بیابی یا لااقل خبری از او به من بدهی که اصلا زنده است یا …. او از من عکس و مشخصات برادرم را خواست من نیز دادم، نمیدانم راست میگفت یا دروغ، اما خبر داد، خبر…

هرچه بیشتر جلو میرفتم عمق فاجعه را بیشتر درک میکردم. میلاد را به سفری بی‌بازگشت، به برهوت برده بودند. وقتی قندیل را شناختم یاد اردوگاه کار اجباری اسرای جنگ جهانی افتادم، نا امیدی همه آنچه منم را درنوردیده بود. باورم نمیشد چنین بالایی به سرمان آمده است. سعی کردم پیگیری کنم اما از کجا؟ از کی؟ و چگونه؟ …

برادر کوچکترم را خواستند و به او گفتند که برادرم سر از گروهک پژاک درآورده است.

مادرم ستون خانه و خانواده ما، این بی‌آبرویی را تاب نیاورد و سـکته کرد. بلافاصله مادر بزرگ مادریم نیز سکته مغزی کرد و گویی بخشی از سقف خانه بر سرمان خراب شد. انگار با رفتنش همه مصائب منتظر بودند تا به یکباره، بی‌رحمانه به ما هجوم آورند. در بیمارستان یکه و تنها اشک امانم را بریده بود، نمیدانستم چه‌کنم و کجا بروم…

قسمت دوم(گوشت قربانی):
پدرم آدم بی خیالی است، او ما را ترک کرد، آنها ما را مانند گوشت قربانی تقسیم کردند، برادرانم را پدرم برد و آن‌ها پیش پدر و خانواده پدرم بزرگ شدند.
سال‌های دور از خانه که نه! دور از خانواده برایمان سخت میگذشت. آن‌ها در شهر پاوه و ما در کرمانشاه بودیم، دیر به دیر از هم خبردار میشدیم،
میلاد برادر بزرگم این همه آوار را به اضافه بی‌مهری از سوی پدر تاب نیاورد، سیکلش را که گرفت اولین تجربه ترک کردن را نیز چشید….

قسمت اول(درد مشترک):

آشفتگی و از هم گسیختگی خانواده کار خودش را کرده بود، فشار بیکاری و زخم ‌های بجا مانده از آتش خانمان سوز اعتیاد او را راضی کرد که به ریسمانی پوسیده چنگ بزند، ریسمانی که او را از چاله به چاهی عمیق انداخت…