گروه‌های وابسته به پ.ک.ک در سوریه در حالی از حقوق کارمندان مالیات می‌گیرند که کوچکترین خدمتی به مردم ارائه نمی‌دهند

گروه‌های تروریستی برای تامین منابع خود و همچنین فراهم کردن منابع مالی جهت فعالیت‌های تروریستی و مخرب خود، در طول تاریخ معاصر، اقدامات مختلفی را انجام داده‌اند. از حمله به پادگان‌ها و کاروان پشتیبانی گرفته، تا ایجاد کمین و تعرض به روستاها و اموال مردم. دولت‌های مختلف نیز بنا به اهداف سیاسی و ژئوپلیتیک خود در طول تاریخ از گروه‌های تروریستی حمایت‌های مختلفی کرده‌اند. حمایت‌های اطلاعاتی، سیاسی، دیپلماتیک، نظامی و لجستیکی.

گروه تروریستی پ.ک.ک نیز از این قاعده مستثنی نیست. در طول تاریخ، شوروری و کشورهای بلوک شرق از پ.ک.ک حمایت کردند. این گروه که چپگرا بود، طبیعتا از این حمایت‌ها نهایت استفاده را کرد. به مرور زمان و در نهایت با فروپاشی شوروی، حمایت‌های دولتی از پ.ک.ک کاهش یافت و این گروه ناچار بود به سراغ سایر منابع برود. جمع‌آوری اعانه و کمک از کردهای مقیم اروپا به بهانه حمایت از مردم فقیر و افراد کم‌درامد، فروش روزنامه‌ و… از جمله منابع درآمدی پ.ک.ک است.

در طول این سال‌ها پ.ک.ک به سمت اخاذی، سرقت، آدم‌بایی و گروگان‌گیری، قاچاق مواد مخدر، انسان و تجارت غیرقانونی حرکت کرده است تا پول سلاح و تروریسم خود را تامین نماید. البته هنوز هم برخی کشورها به فراخور تحولات و منافع خود از پ.ک.ک و شاخه‌های آن در سوریه و عراق و ایران حمایت کرده‌ و می‌کنند. اما پ.ک.ک منابع درآمدی خود را متنوع کرده و صرفا به کمک دولت‌ها وابسته نیست.

حزب اتحاد دموکراتیک، شاخه سیاسی پ.ک.ک در سوریه، تحت عنوان PYD فعال است و جناح نظامی آن YPG نام دارد. این گروه که در جنگ با داعش، عملا به نیروی زمینی آمریکا تبدیل شده بود، در برخی مناطق کردنشین سوریه، قدرت محلی را در اختیار گرفته است. این ادارات محلی و خودگردان (کانتون) در خلا حضور ارتش و دولت سوریه (که درگیر جنگ در سایر نقاط این کشور بوده است) و البته در سایه حمایت آمریکا و غرب برای تجزیه ترکیه؛ برای خود دولت محلی تشکیل داده و قوانین مخالفی وضع نموده است. از سربازگیری اجباری و تبعید سایر اقوام از جمله اعراب تا ممنوعیت فعالیت احزاب و افراد منتقد از اقدامات PYD است.

این گروه متهم به استفاده از کودکان به عنوان سرباز در جنگ با داعش و اعزام آنها به قندیل برای جنگ با ترکیه نیز شده است که این اتهام را گروه‌های مختلف حقوق بشری و سازمان‌های بین‌المللی تایید کرده‌اند. اما جدیدترین شیوه تامین مالی پ.ک.ک، اخاذی از حقوق کارکنان است. این ادارات خودگردان، از حقوق کارکنان مالیات می‌گیرند؛ در حالی که:

1. پ.ک.ک، دولت و ادارات خودگردان، حکومت نیستند که از حقوق کارمندان مالیات بگیرند.
2. مالیات بر حقوق، شامل دولتی می‌شود که حقوق بدهد. حقوق کارمندان مناطق کردنشین از طرف دولت سوریه در دمشق واریز می‌شود. لذا مالیات نیز باید به دولت سوریه واگذار شود.
3. دولتی که مالیات را بر حقوق کارمندان اعمال می‌کند، خدمات مختلفی در ازای آن به شهروندان ارائه می‌دهد. معادله خدمات در برابر مالیات، در مناطق کردنشین رعایت نمی‌شود. امنیتی وجود ندارد، خدمات عمومی ارائه نمی‌شود، ارزاق عمومی نایاب است و…
4. پ.ک.ک و شاخه سوری آن، مناطق کردنشین را در اختیار اسرائیل گذاشتند تا به خاک عراق حمله شود. این اقدامات، وظیفه یک دولت است. در حالی که پ.ک.ک دولت نیست و یک گروه شبه‌نظامی مسلح است که اعراب را تبعید کرده و اجازه فعالیت به سایر گروه‌های کُرد نمی‌دهد.
5. سربازگیری اجباری، وظیفه و کارکرد دولت است نه یک گروه مسلح. دولت‌ها، سرباز کودک ندارند. اما پ.ک.ک، YPG و PYD سرباز کودک دارند و مالیات دریافتی را نه صرف آموزش و درمان، که صرف خرید اسلحه و ادامه تروریسم کور خود می‌کنند.

به عنوان نتیجه‌گیری باید ذکر کرد که تسلط نسبی و مقطعی PYD بر مناطق کردنشین، ناشی از خلا قدرت در سوریه بود. دولت سوریه برای تمرکز ارتش خود بر سایر مناطق مهم از جمله دمشق و حلب، اجازه فعالیت بیشتر به کردها داد تا امور محلی را در اختیار بگیرند. اما تسلط پ.ک.ک و خیانت به تمامیت ارضی و حُسن همجواری با همسایگان، موجب این وضعیت شده است. دولت سوریه قطعا بعد از پایان ماجرای ادلب، به سراغ مناطق کردنشین خواهد رفت تا هم بهانه را از ترکیه بگیرد و هم تروریست‌های پ.ک.ک را از سوریه اخراج نماید.